....มหาวาตภัยล้างแผ่นดิน....
.jpg)
.......มหาวาตภัยล้างแผ่นดิน.....
กิจวัตรประจำวันอาทิตย์ของผม คือ ต้องเข้าไปกินข้าวที่บ้านพ่อตา-แม่ยาย
หลังอาหารมื้อเย็นชุดใหญ่อันอิ่มหนำสำราญได้ประมาณชั่วโมงเศษ
ภัยเงียบก็เริ่มคืบคลาน ก่อตัวขี้นทีละนิดๆ อันเป็นผลจากการหมักบ่มจนได้ที่
แล้วค่อยๆย่อยสลายกลายเป็นปฏิกิริยาทางเคมีที่มีพลังงานอันมหาศาล คล้ายๆ กับปฏิกิริยาฟิวชั่นของระเบิดนิวเคลียร์ มันขยายตัวอย่างรวดเร็วจนพื้นที่เดิมไม่สามารถรองรับมวลสารของมันอีกต่อไปได้
ดังนั้นผนังด้านที่มีความแข็งแรงน้อยที่สุดจึงระเบิดออกอย่างรุนแรงเสียงดังสนั่นลั่นเลื่อนสะเทือนปฐพี
" ป้าดดด.....ส์ส์ ... " มันเป็นเสียงระเบิดที่มีสำเนียงแปลกๆแต่ก็สามารถสร้างความแตกตื่นได้ไม่แพ้กัน สมาชิกบางคนซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอย่างมีความสุขต่างก็วิ่งหน้าแตกตื่น หนีตายออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต ด้วยความหวาดกลัวต่อพิษร้ายของระเบิดมหาประลัยลุกนี้
" พี่กบตดอีกแล้ว.. หนีเร็ว.. !!" น้องชายตัวแสบของภรรยาผมแหกบ้านลั่นบ้านในขณะที่วิ่งนำหน้าพ่อตากับแม่ยายออกหนีจากหน้าบ้าน ทำให้สมาชิกที่เหลือ บ้างต้องรีบผละจากหน้าคอมพิวเตอร์ บ้างก็รีบคว้าลูกหลาน วิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิต ทุกคนหนีเอาตัวรอดได้อย่างคล่องแคล่วราวกับผ่านสถานการณ์แบบนี้มาหลายคราแล้ว
..................................................................
มีเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมหนี ยังอยู่เคียงข้างผมทุกครั้งที่เกิดการระเบิด ถีงแม้พิษของมันจะร้ายกาจเพียงใด เธอก็ยอมกล้ำกลืนฝืนทนสูดดมด้วยความรักและห่วงใยในตัวผมอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย
" โธ่ยอดรัก..เธอไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย มันยิ่งทำให้พี่รู้สึกผิดมากขี้นนะ" ผมมองหน้าภรรยาสุดที่รักพลางเอ่ยเสียงเศร้า
" ไอ้เอ็นไอออก เอ้าอนไอ้ เอ๊าะเอ้า อั๊กอี้อาก.. " เปล่าเลย..!! หล่อนไม่ได้ลิ้นไก่สั้นหรือปากเเหว่งเพดานโหว่หรอก เพียงแต่กำลังบีบจมูกพูดอยู่นั่นเอง ซึ่งผมก็สามารถแปลประโยคที่พูดออกว่าได้ "ไม่เป็นไรหรอก เค้าทนได้ เพราะเค้า รักพี่มาก.."
" อี๊ อ้าอะออกอำอังอาย อ๊อยอ๊ะ อ๊องอะอ้ายไอ้อูก" " อ๋อ.. พี่น่าจะออกกำลังกายท้องจะได้ไม่ผูกใช่มะ อืมม์ ก็น่าจะใช่นะ เพราะพี่ไม่ได้ออกกำลังกายนานแล้วเหมือนกัน เลยทำให้พี่ .....แป้ดดดดดดด์ด์… (อีกแล้ว) อยู่บ่อยๆ " ผมชอบดูหนังซาวนด์เเทร็ก ก้อเลยใช้เสียงจริงแทนเสียงพากย์มันซะเลย ซึ่งนั่นก็ไม่ได้หมายความว่ากลิ่นจะไม่ตามมาด้วย มันยังมาเหมือนเดิม และ ดูเข้มข้นกว่าลูกแรกเสียด้วยซ้ำ
......................................................
คราวนี้เธอรีบคว้าหน้ากากกันพิษขึ้นมาสวม เพราะตลอดเวลาหลายปีที่อยู่กันมา ทำให้รู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี และนาทีชิวิตวิกฤตเยี่ยงนี้ เธอย่อมรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องใช้หน้ากากกันพิษ ก่อนที่ผมจะตกเป็นผู้ต้องหา ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ผมก้มหน้าด้วยความละอายแก่ใจที่เป็นต้นเหตุให้ทุกคนในครอบครัวของภรรยาได้รับความเดือดร้อนมาหลายครั้งหลายครา
แต่..ผมก้อพยายามตัดใจไม่นึกถึงสิ่งผิดพลาดที่เกิดขึ้น “มันต้องมีวิธีแก้ไขสิน่า” สมองขี้เลื่อยของผมเริ่มประมวลผลอย่างหนัก...
อาาาว์ว์ว์...เทพยดาฟ้าดินทั้งหลาย ช่วยลูกช้างด้วยเถิด..
คุณพระช่วย.. อัศจรรย์โดยแท้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ผมนึกออกแล้ว!!! ผมใช้มือด้านขวาล้วงหยิบไฟแช็กในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา พร้อมกับแผดเสียงหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ต่อนี้ไป ฉันมีวิธีจัดการกับแกแล้ว" ผมจุดเพลิงไฟเข้าใส่พวกมันอย่างไม่ปรานี เพื่อให้เกิดการสันดาปก๊าซพิษที่ผมผลิตขี้นมาด้วยตนเอง ให้มลายหายไปจากอากาศบริสุทธิ์
ภรรยาผมค่อยๆระวังเเง้มหน้ากากกันพิษออกด้วยความระมัดระวังสูดลมหายใจเข้าเบาๆ เพื่อทดสอบคุณภาพอากาศ ก่อนจะถอดหน้ากากกันพิษออก จากนั้นหล่อนก็เดินไปปิด-เปิดไฟสลับเป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนที่อพยพหนีตายออกไปคุมเชิงรู้ว่าสถานการณ์คลี่คลายเข้าสู่สภาวะปกติแล้วให้ทุกคนกลับเข้าบ้านได้
หลังจากมองเห็นสัญญาณปลอดภัยจากหน้าต่างบ้านแล้ว คุณพ่อตาคุณแม่ยายก็พากันจูงมือเดินนำหน้าลูกหลาน
และคนอื่นๆกลับเข้าบ้าน ด้วยอาการหอบเหนื่อยและทรมานสังขารอย่างยิ่ง
" ถ้าเป็นแบบนี้ ตาว่าเราไปอยู่บ้านพักคนชราดีกว่านะยาย" คุณพ่อตาเปรยขึ้นก่อนจะย่องเข้าไปใช้มือซ้ายค่อยๆแง้มประตูบ้าน พร้อมกับยกกำปั้นขวาชูขึ้น เป็นสัญญาณให้หยุด แล้วทำจมูกฟุดฟิดๆเพื่อทดสอบกลิ่นให้แน่ใจเสียก่อน พอแน่ใจแล้วว่าไม่มีแก๊สพิษหลงเหลืออยู่ คุณพ่อตาก้อทำสัญญาณมือโอเคให้ทุกคนเข้าบ้านได้..ความสุขในครอบครัวก็ได้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง....
.............................จบตอน.......................
หลังอาหารมื้อเย็นชุดใหญ่อันอิ่มหนำสำราญได้ประมาณชั่วโมงเศษ
ภัยเงียบก็เริ่มคืบคลาน ก่อตัวขี้นทีละนิดๆ อันเป็นผลจากการหมักบ่มจนได้ที่
แล้วค่อยๆย่อยสลายกลายเป็นปฏิกิริยาทางเคมีที่มีพลังงานอันมหาศาล คล้ายๆ กับปฏิกิริยาฟิวชั่นของระเบิดนิวเคลียร์ มันขยายตัวอย่างรวดเร็วจนพื้นที่เดิมไม่สามารถรองรับมวลสารของมันอีกต่อไปได้
ดังนั้นผนังด้านที่มีความแข็งแรงน้อยที่สุดจึงระเบิดออกอย่างรุนแรงเสียงดังสนั่นลั่นเลื่อนสะเทือนปฐพี
" ป้าดดด.....ส์ส์ ... " มันเป็นเสียงระเบิดที่มีสำเนียงแปลกๆแต่ก็สามารถสร้างความแตกตื่นได้ไม่แพ้กัน สมาชิกบางคนซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอย่างมีความสุขต่างก็วิ่งหน้าแตกตื่น หนีตายออกจากบ้านไปอย่างไม่คิดชีวิต ด้วยความหวาดกลัวต่อพิษร้ายของระเบิดมหาประลัยลุกนี้
" พี่กบตดอีกแล้ว.. หนีเร็ว.. !!" น้องชายตัวแสบของภรรยาผมแหกบ้านลั่นบ้านในขณะที่วิ่งนำหน้าพ่อตากับแม่ยายออกหนีจากหน้าบ้าน ทำให้สมาชิกที่เหลือ บ้างต้องรีบผละจากหน้าคอมพิวเตอร์ บ้างก็รีบคว้าลูกหลาน วิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิต ทุกคนหนีเอาตัวรอดได้อย่างคล่องแคล่วราวกับผ่านสถานการณ์แบบนี้มาหลายคราแล้ว
..................................................................
มีเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมหนี ยังอยู่เคียงข้างผมทุกครั้งที่เกิดการระเบิด ถีงแม้พิษของมันจะร้ายกาจเพียงใด เธอก็ยอมกล้ำกลืนฝืนทนสูดดมด้วยความรักและห่วงใยในตัวผมอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย
" โธ่ยอดรัก..เธอไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย มันยิ่งทำให้พี่รู้สึกผิดมากขี้นนะ" ผมมองหน้าภรรยาสุดที่รักพลางเอ่ยเสียงเศร้า
" ไอ้เอ็นไอออก เอ้าอนไอ้ เอ๊าะเอ้า อั๊กอี้อาก.. " เปล่าเลย..!! หล่อนไม่ได้ลิ้นไก่สั้นหรือปากเเหว่งเพดานโหว่หรอก เพียงแต่กำลังบีบจมูกพูดอยู่นั่นเอง ซึ่งผมก็สามารถแปลประโยคที่พูดออกว่าได้ "ไม่เป็นไรหรอก เค้าทนได้ เพราะเค้า รักพี่มาก.."
" อี๊ อ้าอะออกอำอังอาย อ๊อยอ๊ะ อ๊องอะอ้ายไอ้อูก" " อ๋อ.. พี่น่าจะออกกำลังกายท้องจะได้ไม่ผูกใช่มะ อืมม์ ก็น่าจะใช่นะ เพราะพี่ไม่ได้ออกกำลังกายนานแล้วเหมือนกัน เลยทำให้พี่ .....แป้ดดดดดดด์ด์… (อีกแล้ว) อยู่บ่อยๆ " ผมชอบดูหนังซาวนด์เเทร็ก ก้อเลยใช้เสียงจริงแทนเสียงพากย์มันซะเลย ซึ่งนั่นก็ไม่ได้หมายความว่ากลิ่นจะไม่ตามมาด้วย มันยังมาเหมือนเดิม และ ดูเข้มข้นกว่าลูกแรกเสียด้วยซ้ำ
......................................................
คราวนี้เธอรีบคว้าหน้ากากกันพิษขึ้นมาสวม เพราะตลอดเวลาหลายปีที่อยู่กันมา ทำให้รู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี และนาทีชิวิตวิกฤตเยี่ยงนี้ เธอย่อมรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องใช้หน้ากากกันพิษ ก่อนที่ผมจะตกเป็นผู้ต้องหา ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ผมก้มหน้าด้วยความละอายแก่ใจที่เป็นต้นเหตุให้ทุกคนในครอบครัวของภรรยาได้รับความเดือดร้อนมาหลายครั้งหลายครา
แต่..ผมก้อพยายามตัดใจไม่นึกถึงสิ่งผิดพลาดที่เกิดขึ้น “มันต้องมีวิธีแก้ไขสิน่า” สมองขี้เลื่อยของผมเริ่มประมวลผลอย่างหนัก...
อาาาว์ว์ว์...เทพยดาฟ้าดินทั้งหลาย ช่วยลูกช้างด้วยเถิด..
คุณพระช่วย.. อัศจรรย์โดยแท้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ผมนึกออกแล้ว!!! ผมใช้มือด้านขวาล้วงหยิบไฟแช็กในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา พร้อมกับแผดเสียงหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ต่อนี้ไป ฉันมีวิธีจัดการกับแกแล้ว" ผมจุดเพลิงไฟเข้าใส่พวกมันอย่างไม่ปรานี เพื่อให้เกิดการสันดาปก๊าซพิษที่ผมผลิตขี้นมาด้วยตนเอง ให้มลายหายไปจากอากาศบริสุทธิ์
ภรรยาผมค่อยๆระวังเเง้มหน้ากากกันพิษออกด้วยความระมัดระวังสูดลมหายใจเข้าเบาๆ เพื่อทดสอบคุณภาพอากาศ ก่อนจะถอดหน้ากากกันพิษออก จากนั้นหล่อนก็เดินไปปิด-เปิดไฟสลับเป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนที่อพยพหนีตายออกไปคุมเชิงรู้ว่าสถานการณ์คลี่คลายเข้าสู่สภาวะปกติแล้วให้ทุกคนกลับเข้าบ้านได้
หลังจากมองเห็นสัญญาณปลอดภัยจากหน้าต่างบ้านแล้ว คุณพ่อตาคุณแม่ยายก็พากันจูงมือเดินนำหน้าลูกหลาน
และคนอื่นๆกลับเข้าบ้าน ด้วยอาการหอบเหนื่อยและทรมานสังขารอย่างยิ่ง
" ถ้าเป็นแบบนี้ ตาว่าเราไปอยู่บ้านพักคนชราดีกว่านะยาย" คุณพ่อตาเปรยขึ้นก่อนจะย่องเข้าไปใช้มือซ้ายค่อยๆแง้มประตูบ้าน พร้อมกับยกกำปั้นขวาชูขึ้น เป็นสัญญาณให้หยุด แล้วทำจมูกฟุดฟิดๆเพื่อทดสอบกลิ่นให้แน่ใจเสียก่อน พอแน่ใจแล้วว่าไม่มีแก๊สพิษหลงเหลืออยู่ คุณพ่อตาก้อทำสัญญาณมือโอเคให้ทุกคนเข้าบ้านได้..ความสุขในครอบครัวก็ได้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง....
.............................จบตอน.......................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น